میزان آمادگی بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی ایران در برابر سوانح از بعد ارتباطات

چکیده مقدمه: برقراری ارتباط و اطلاع‌رسانی به ارگان‌ها و مردم یکی از اصول اولیه در برنامه‌ریزی بحران می‌باشد. نقص در سیستم‌های ارتباطی به خصوص در مراکز درمانی که در اثر بحران به وجود می‌آید، کمبود امکانات در رابطه با تجهیزات و تکنولوژی‌های ارتباطی، ذخیره ناکافی سیستم‌های ارتباطی که باعث ناهماهنگی عملکرد بین ارگان‌ها می‌گردد، روی یافته‌های بحران تأثیر بسزایی دارد و عوارض آن را چندین برابر می‌نماید. هدف از این مطالعه بررسی میزان آمادگی بیمارستان‌های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی ایران از نظر برقراری ارتباطات به هنگام بروز سوانح می‌باشد. روش‌ها: مطالعه حاضر از نوع میدانی است و جامعه آماری، شامل بیمارستان‌های آموزشی دانشگاه علوم‌پزشکی ایران می‌باشد. در این پژوهش، ابزار گردآوری داده‌ها، چک لیست بود که شامل 6 سؤال می‌باشد که از طریق مشاهده و مصاحبه با افراد مختلف بر حسب مورد (مدیر بیمارستان، مدیر پرستاری، دبیر کمیته حوادث غیرمترقبه و...) تکمیل گردید و به منظور بررسی داده‌ها از آماره‌های توصیفی نظیر فراوانی، نسبت و متوسط درصد استفاده گردید. یافته‌ها: در بیمارستان‌های مورد بررسی، بیمارستان هاشمی‌نژاد با متوسط درصد 2/63 و بیمارستان فیروزگر با متوسط درصد 6/36 به ترتیب بیشترین و کمترین متوسط درصد امتیاز را در برنامه‌ریزی از بعد ارتباطات کسب نمودند. نتیجه‌گیری: در بیمارستان‌ها باید تمام روش‌های ممکن برقراری ارتباطات در برنامه سوانح گنجانده شود تا انعطاف‌پذیری لازم در زمینه پشتیبانی وسایل و سرویس‌های حیاتی در زمان بحران تأمین شود. یافته‌ها بیانگر آن است که بیمارستان‌های مورد پژوهش از همه این روش‌ها برخوردارنیستند و در پاسخگویی لازم در مقابله با سوانح، اثربخش نخواهند بود. واژه‌های کلیدی: برنامه‌ریزی بیمارستانی، ارتباطات در بحران، ارتباطات بیمارستانی